Vandaag ontving ik brief nummer 52 van de belastindienst in 2013. Dat betekent dat ik dit jaar al meer dan vijftig keer smerig geschrokken ben van een dergelijke enveloppe op de deurmat. Goed, er zit ook post bij voor mijn vrouw en ik begin al een beetje het verschil te begrijpen tussen blauwe brieven en witte toeslagen-enveloppen maar minder schrikken wordt het nooit. Wat voor ellende hangt ons nu weer boven het hoofd?
Ik begrijp de mensen die geen enkel poststuk meer open maken en die alles direct weggooien of misschien nog ergens op een hoop in een kastje gooien. Mensen die besluiten een boot te kopen en het ruime sop te kiezen begrijp ik echter nog veel beter. Dat moet regelrechte verlossing zijn van de terreur die de postbode brengt.
Goed, de belastindienst dus. Nu durf ik grif toe te geven dat mijn talent voor het beheren van administratie zeer beperkt is en dat ik dat talent, zoals vele andere lotgenoten, ook nog graag het liefst diep onder de grond zou willen stoppen, maar ik woeker ermee en ploeter om te overleven. De grootste frustratie echter is dat ik onderhand het gevoel krijg dat ik mijn zaakjes beter op orde heb dan de medewerkers, leidingegevenden en de minister himself van deze naar oud Sovtjetmodel opgetuigde Dienst. Vooral Bulgaren beamen mijn verhaal volmondig. Die jongens vinden de manier waarop dat hier gaat prachtig maar ik heb een Nederlands paspoort en moet alle schulden - terecht of onterecht, wist ik het maar- tot op de laatste eurocent terugbetalen.
Een paar jaar geleden dacht ik er nog heel anders over. Het ging pas fout toen Eliana en ik allebei gingen werken en er mij plotseling werd gevraagd belastingformulieren in te vullen. Dat was pittig,en blijkaar nog nooit nodig geweest, maar als belastingleek zag ik een mooie aftrekpost voor het geld dat mijn vrouw jaarlijks overmaakt naar haar kinderen in Brazilie. Blunder twee was dat ik vergat na het eerste halve jaar werken voor Eliana direct door te geven dat ze nu het hele jaar door full-time aan de slag was. Was ook nooit naar gevraagd, dacht dat zoiets automatisch ging. Had nooit gedacht dat de informatie op de achterkant van die brieven minstens zo belangrijk was...
Nu weet ik niet wat ze laatste drie jaar bij de Dienst hebben gedaan. Werkelijk niet want ik kan er wel een paar goedkope ambtenarengrappen op loslaten maar feit is dat ik niet begrijp waarom de belastingdienst je niet gewoon na een jaar kan laten weten waar je aan toe bent inplaats van je jarenlang bedragen uit te keren die je dan in een keer moet terug betalen. Bovendien zit er een misselijke ongelijkheid tussen de landen waarvan de overheid wel de ondersteuning aan kinderen als geldige aftrek laat gelden. Om nog maar niet te schrijven over de post die ik krijg van de verschillende afdelingen van De Dienst in het land. Ze zullen toch langs elkaar heen werken of zo?
Maar het allerergste is het besef dat je krijgt te maken te hebben met een regering die de mond vol heeft over efficientie en kostenbepsaring maar er niet in slaagt om een doeltreffende en snelle afwikkeling van haar belastingstelsel door te voeren.
He Weekers, blijf blunderen en lekker zitten waar je zit. Wie doet je wat? Op naar brief 53....
Ik begrijp de mensen die geen enkel poststuk meer open maken en die alles direct weggooien of misschien nog ergens op een hoop in een kastje gooien. Mensen die besluiten een boot te kopen en het ruime sop te kiezen begrijp ik echter nog veel beter. Dat moet regelrechte verlossing zijn van de terreur die de postbode brengt.
Goed, de belastindienst dus. Nu durf ik grif toe te geven dat mijn talent voor het beheren van administratie zeer beperkt is en dat ik dat talent, zoals vele andere lotgenoten, ook nog graag het liefst diep onder de grond zou willen stoppen, maar ik woeker ermee en ploeter om te overleven. De grootste frustratie echter is dat ik onderhand het gevoel krijg dat ik mijn zaakjes beter op orde heb dan de medewerkers, leidingegevenden en de minister himself van deze naar oud Sovtjetmodel opgetuigde Dienst. Vooral Bulgaren beamen mijn verhaal volmondig. Die jongens vinden de manier waarop dat hier gaat prachtig maar ik heb een Nederlands paspoort en moet alle schulden - terecht of onterecht, wist ik het maar- tot op de laatste eurocent terugbetalen.
Een paar jaar geleden dacht ik er nog heel anders over. Het ging pas fout toen Eliana en ik allebei gingen werken en er mij plotseling werd gevraagd belastingformulieren in te vullen. Dat was pittig,en blijkaar nog nooit nodig geweest, maar als belastingleek zag ik een mooie aftrekpost voor het geld dat mijn vrouw jaarlijks overmaakt naar haar kinderen in Brazilie. Blunder twee was dat ik vergat na het eerste halve jaar werken voor Eliana direct door te geven dat ze nu het hele jaar door full-time aan de slag was. Was ook nooit naar gevraagd, dacht dat zoiets automatisch ging. Had nooit gedacht dat de informatie op de achterkant van die brieven minstens zo belangrijk was...
Nu weet ik niet wat ze laatste drie jaar bij de Dienst hebben gedaan. Werkelijk niet want ik kan er wel een paar goedkope ambtenarengrappen op loslaten maar feit is dat ik niet begrijp waarom de belastingdienst je niet gewoon na een jaar kan laten weten waar je aan toe bent inplaats van je jarenlang bedragen uit te keren die je dan in een keer moet terug betalen. Bovendien zit er een misselijke ongelijkheid tussen de landen waarvan de overheid wel de ondersteuning aan kinderen als geldige aftrek laat gelden. Om nog maar niet te schrijven over de post die ik krijg van de verschillende afdelingen van De Dienst in het land. Ze zullen toch langs elkaar heen werken of zo?
Maar het allerergste is het besef dat je krijgt te maken te hebben met een regering die de mond vol heeft over efficientie en kostenbepsaring maar er niet in slaagt om een doeltreffende en snelle afwikkeling van haar belastingstelsel door te voeren.
He Weekers, blijf blunderen en lekker zitten waar je zit. Wie doet je wat? Op naar brief 53....
RSS Feed
