Sipco Poortinga
Tekst toevoegen
  • Home
  • Fragment
  • Bestellen
  • Blog
  • Media
  • Contact
  • Columns
  • Cartoon
  • Links
  • English

India (9)

3/15/2015

1 Comment

 
Travelbluess


Iedereen die voor een langere periode door India reist (hoe vaak heb ik dat zinnetje niet gehoord in de afgelopen weken?) wordt op een gegeven moment een keer ziek. Ik heb het geweten. Een week lang hebben M. en ik, allebei, als zwerfhonden zo ziek, op weer een goedkope hotelkamer onze darmen er bijna uitgescheten. Bij mij was het, na een paar dagen, nog zo erg dat ik een blikje cola dronk waarvan het koolzuur twee seconden later uit mijn anus sputterde. Ja, het klopt: er loopt een direct kanaal van je mond naar je kont en het was een sensationele ervaring om dit lijfelijk te ondervinden.

Een virus of parasiet kreeg ons genadeloos te pakken in de nacht na het bezoek aan de uitzonderlijk fascinerende Menaksi tempel in Madurai. Ik vermoed dat de oorzaak de fruitsalade was die we, op de terugweg, op straat hebben gegeten. Een mooie dag ging over in een gruwelijke nacht waarin de hoge koorts en mijn onderbewustzijn in een innige, demonische dans de bizarre tempelgebruiken en godsdienstrituelen verwerkten. India neemt, hoe langer hoe meer, bezit van mijn dromenwereld en ik werd wakker, badend in het zweet, van brandende fakkels, versierde olifanten, bizarre godenbeelden en de zegeningen van de priester bij een ring van vuur voor het inner sanctum van het enorme complex.

Zes kilo afgevallen in even zoveel dagen. M. heeft, met tegenzin, een foto van me op bed genomen waarin ik ook nog verder mijn buik inhoud en waar ik er uitzie als een teringlijder in een kamertje in een sanatorium in een dicatoriaal land. Fit waren we nog lang niet maar om de geestdodende lamlendigheid van de verveling van de uren in een kleine ruimte, waar we niets anders konden doen dan lezen, muziek luisteren en samen kaarten, te doorbreken, zijn we zaterdag, spontaan en zonder te reserveren, met een general train vertrokken.

Dat was geen goed idee. Na een uur in de trein begon ik me slecht te voelen en kon van ellende mijn ogen niet meer open houden en viel misselijk van het wiegen van de wagon op de harde bank in slaap. Met een kloppende hoofdpijn werd ik wreed wakker en keek in de gezichten van de leden van een groot Indiaas gezin die mij zo onnozel zaten aan te kijken dat ik zin kreeg om ze uit te schelden. Ik hield me in, moest recht op komen zitten omdat nieuwe passagiers meer en meer aanschoven, en pijnigde het vervolg van de reis mijn hersenen met de vraag wat er nou eigenlijk zo leuk is aan reizen.    





1 Comment

India (8)

3/9/2015

0 Comments

 
dagboekfragment, Kanyakumari



De sadhoes in het straatbeeld van de Indiase steden komen me even oprecht religieus over als katholieke priesters rond het St. Pietersplein in Rome. Het verlangen van de mens naar God, onthechting en verlichting maakt hem een makkelijke prooi voor de charlatan die het doet voorkomen dat de wijsheid van het hogere in hem een doorgeefluik heeft gevonden. Met hulp van indrukwekkend decorum en de eeuwenoude rituelen van verschillende godsdiensten blijft geloof een sterk werkend medicijn tegen de gedachte dat het bestaan zinloos is en dat uiteindelijk alleen de dood op ons wacht.
Kan ik in dit godsdienstwaanzinnige land iets vinden dat mij op andere gedachten brengt? 
Blijft er niet altijd het verlangen ook al voel je, vermoed je, weet je, denk je, ben je bang, dat dat direct ook de enige reden voor de zoektocht is? Schoonheid is troost. En die zit, paradoxaal genoeg, zeker ook in godsdienstbeleving. De oude bedelmonnik, bijvoorbeeld, die ik, vanuit de trein, in zijn saffraankleurige gewaad, in het laatste licht van de zon door het kale, dorre landschap zag lopen. Met een stok tikte hij bij iedere pas licht de aarde aan. Het stadje lonkte al in de verte. Nog maar een paar kilometer en dan heeft hij de tempel bereikt. Daar krijgt hij eten en te drinken en zal zich na versterking door de rijst, de bonen en de meelkoeken tevreden bij zijn lotgenoten ten ruste leggen.  



0 Comments

India (7)

3/2/2015

0 Comments

 
3 februari 1995



We huren een mooie, grote kamer in het huis van een dokter. Na alle, armoedige en kleine hotelkamertjes (en andere ellende) die we de afgelopen weken hebben gezien is het een verademing om in deze rustige, lichte ruimte te logeren. Het huis staat op een rots en heeft een veranda met uitzicht op zee. Ongeveer honderd stappen van het vertrek waar we verblijven loopt een olifantenpaadje naar beneden, naar het strand. Kan een dag prettiger beginnen dan met een duik in zee?
Na een douche wandelen we naar het slaperige dorpje waar we in een restaurant ontbijten en iedere dag vanaf het terras toekijken hoe Indiase vrouwen de was doen in het het groene algenwater van een bad van ongeveer 50 bij 50 meter, terwijl hun kinderen lachend in het hetzelfde water rondpoedelen en spelen op de trappen.Vandaag is het zo heet dat de was razendsnel droogt. Het was een fotogeniek beeld om een vrouw in haar felrode saree, breeduit, met beide armen, in de volle zon, een geel laken in in de warme bries te zien houden.
We doen het rustig aan vandaag. Beetje luieren, een hoofdstuk lezen, brieven schrijven, en achterstallige aantekeningen bijhouden in de schaduw tot de ergste hitte voorbij is, daarna een paar uurtjes naar het strand, terug om te douchen en daarna uit eten in een van de tentjes aan het strand een kwartiertje wandelen verderop. Ongeveer zoals in Goa maar met het verschil dat er hier veel medische toeristen zijn.
Van over de hele wereld komt men hier voor ayurveda. ‘Onze’ dokter, een Brahmaan die werkt vanuit deze hindoeïstische gezondsheidsleer, zegt dat hij spectaculaire resultaten boekt in de strijd tegen kanker en blijkbaar is wat hij en zijn collega’s in Varkala doen een soort cult in de medische wereld wat aantrekkingskracht heeft op mensen op zoek naar genezing. De dokter is bewogen en fanatiek en we laten het inmiddels wel uit ons hoofd om een sigaret in zijn nabijheid op te steken.
De afgelopen week Cochin bezocht en van daaruit een meerdaagse tocht gemaakt door de rivieren en meren van Kerala. Prachtig gebied, een sublieme tocht,  maar ‘s avonds bleven we overnachten op een eiland en daar bleek dat we alleen konden slapen in een slaapzaal. Ik voelde me doodongelukkig, een mislukte padvinder, een machteloze gevangene, en nadat we, noodgedwongen, zonder de opwindende troost van alcohol, vroeg naar bed waren gegaan werd ik in de nacht ernstig lastig gevallen door mosquito’s en de meest verschrikkelijke nachtmerries waar mijn tekortkomingen en misantropie genadeloos aan de kaak leek te worden gesteld. Zelden tevoren in mijn leven kwam het ochtendlicht als een grotere bevrijding.    






  
0 Comments

    Archives

    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    November 2011
    October 2011
    September 2011
    August 2011
    July 2011
    May 2011
    April 2011
    March 2011
    February 2011
    January 2011
    December 2010
    November 2010
    October 2010
    September 2010
    August 2010
    July 2010
    June 2010
    May 2010
    April 2010

    Categories

    All
    Belangenverstrengeling
    Beroepsleugenaar
    Boven De Wet
    Corruptie
    Justitie
    Teeven

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.