Buiten mijn eigen, kleine leefwereldje is er maar weinig meer dat me echt raakt. Jarenlange training was nodig om mij af te sluiten voor alle ellende die ik lees en zie. En ik kan mezelf ook geen ongelijk geven want om je druk te maken om onrecht is verspilde moeite. Ik ben aangesloten bij een groot leger van mensen dat net als ik walgt wanneer ze horen hoe wat krom is recht gepraat wordt, slechts hoofdschuddend de dagelijkse portie hypocrisie over zich heen laten komen, politici zien als monsters met een masker en zelf erg hun best blijven doen om glibberend, tastend, zuchtend, met vallen en opstaan, deze zinloze tocht die leven heet, met zo weinig mogelijk pijn en zoveel mogelijk genot af te leggen.
Dit stukje tikken kost me de grootste moeite. Ik wil iets toegeven maar ben vooral bang voor mijn eigen schijnheiligheid. Ik ben namelijk medeplichtig. Ik realiseerde het mij afgelopen maandag na het lezen van een ingezonden stuk in de nrc.next waarin een jonge Afghaanse vrouw haar schaamte beschrijft over 'het huidige politieke klimaat en de houding van ons land ten aanzien van immigranten'. Weer is mijn overheid verantwoordelijk voor de dood van een vluchteling; ditmaal van een man die op de nominatie stond om uitgezet te worden naar Iran waar hij vermoedde te worden vermoord door het regime.
Kambiz Roustayi stak zichzelf op 6 april in brand op de Dam. Ik kan het niet bevatten, weet ook niet de precieze details. Moet ik er misschien een artikel over schrijven? Wat heeft het voor zin? Het heeft geen zin. Het gaat gewoon door. We weten het: Nederland is inmiddels verantwoordelijk voor een fors aantal doden door nalatigheid en velen zullen nog volgen. We wassen allemaal onze handen in onschuld want waren de procedures immers niet correct verlopen en hebben we niet verklaard hoe tragisch dit allemaal is en hoe we gaan bestuderen hoe we dit in de toekomst gaan voorkomen?
Dit land is ziek. Moreel failliet. Maar ik moet door. Afsluiten. Geen antwoord voorradig. Aanpassen aan de tijdgeest. Moderne beschaving is je schouders ophalen over het leed van een ander. Alleen zo hou je jezelf staande.
Dit stukje tikken kost me de grootste moeite. Ik wil iets toegeven maar ben vooral bang voor mijn eigen schijnheiligheid. Ik ben namelijk medeplichtig. Ik realiseerde het mij afgelopen maandag na het lezen van een ingezonden stuk in de nrc.next waarin een jonge Afghaanse vrouw haar schaamte beschrijft over 'het huidige politieke klimaat en de houding van ons land ten aanzien van immigranten'. Weer is mijn overheid verantwoordelijk voor de dood van een vluchteling; ditmaal van een man die op de nominatie stond om uitgezet te worden naar Iran waar hij vermoedde te worden vermoord door het regime.
Kambiz Roustayi stak zichzelf op 6 april in brand op de Dam. Ik kan het niet bevatten, weet ook niet de precieze details. Moet ik er misschien een artikel over schrijven? Wat heeft het voor zin? Het heeft geen zin. Het gaat gewoon door. We weten het: Nederland is inmiddels verantwoordelijk voor een fors aantal doden door nalatigheid en velen zullen nog volgen. We wassen allemaal onze handen in onschuld want waren de procedures immers niet correct verlopen en hebben we niet verklaard hoe tragisch dit allemaal is en hoe we gaan bestuderen hoe we dit in de toekomst gaan voorkomen?
Dit land is ziek. Moreel failliet. Maar ik moet door. Afsluiten. Geen antwoord voorradig. Aanpassen aan de tijdgeest. Moderne beschaving is je schouders ophalen over het leed van een ander. Alleen zo hou je jezelf staande.
RSS Feed
