50

50 morgen. Ruim over de helft of zakt  het zand  gulziger de loper? Ik ben in Brazilie om mijn verjaardag, die zijn schaduw al weken vooruit werpt, te vieren. Iedere keer, zo lijkt het, moet ik het land opnieuw overwinnen en steeds laat het me beseffen dat schijn bedriegt en dat de frame van happy Brasil alleen opgaat  voor de elite. Maar: hoe werkelijk gelukkig kun je zijn wanneer je landgenoten onnodig laat sterven in  ziekenhuizen die louter geschikt zijn  voor de behandeling van de meest elementaire aandoeningen?  Iedere rijke Braziliaan  is schuldig. Moge op zijn sterfbed het pus van dit gruwelijke abces exploderen en zich pijnlijk verspreiden over het schandelijke lichaam  dat zal willen smeken om de verlichting van de d0od.
Die dood die zich hier verschuilt op elke straathoek. Dat gegeven gecombineerd met een tropisch klimaat verklaart voor een groot deel de hedonistische levensstijl van veel Brazilianen. 'Het is noodzakelijk om jezelf te zien sterven, om te beseffen dat je leeft', als motto voor een bestaan dat zich niet constant aan de oppervlakte wil bewegen herken ik mij daar in maar het moment dat het monster van de grote leegheid mij weer even van zijn giftige, alomheersende aanwezigheid attent maakte was ik vol ontzag en verlangde, als een kind naar zijn moeder, naar de smetteloosheid en kennis van een Nederlands hospitaal.
Ik ga de vijftig halen, zoveel lijkt wel zeker. Godspeed. Daarbij stil te staan,  omringd door mensen voor wie het hart niet alleen een orgaan is dat het bloed rondpompt,  is het mooiste geschenk dat ik me kan wensen. Beste lezer, groet, je bent nog niet van me af. Drink een glas op mijn gezondheid!