Ze hebben gelijk. Door een uitzinnige, in groen en geel gestoken, Braziliaanse vrouw naast mij op de bank werd de kritiek weggewuifd maar ik kon niet delen in de feestvreugde omdat ik me net zo triest voelde als de eerste beste Kroaat. Ik moest denken aan de duizenden Japanse oorlogsmisdadigers die een ongestoord bestaan in Brazilie konden opbouwen na de Tweede Wereldoorlog en dat dit een mooie crimineel onderonsje was tussen de mafiose FIFA, een corrupt Braziliaans regime en een Japanse pion. En aan de WK in 1978 waarin het Argentijnse regime een 6-0 overwinning op Peru kocht om het nationale team een ronde verder te laten komen. De FIFA beloofde een onderzoek maar daar is tot op heden nog weinig van terecht gekomen...
Mijn lol in het voetbal leek al vroegtijdig vergald. Dus zo'n WK gaat het weer worden. Een beetje mat nam ik gisteravond weer voor de tv plaats om naar Nederland te kijken, die, zo hoopte ik, met een beetje geluk een puntje konden halen of wellicht met een kleine nederlaag tegen Spanje toch nog konden hopen om de laatste zestien te halen. Maar de scepsis verdween aan het einde van de eerste helft en gaandeweg de tweede was de koorts van vier jaar geleden in volle hevigheid terug. Wat heet! Pure magie was het. Flying Dutchman next generation. Ongelooflijk hoe Nederlandse voetballers toch keer op keer er weer in slagen om de wereld te verbazen. Drie finales op een WK verloren. Ik had mezelf de belofte gedaan om mij nooit meer zo mee te laten slepen door dat klote voetbal maar binnen drie kwartier gloorde al weer die vervloekte hoop. 74, 78, 2010,... 2014?