Sipco Poortinga
Tekst toevoegen
  • Home
  • Fragment
  • Bestellen
  • Blog
  • Media
  • Contact
  • Columns
  • Cartoon
  • Links
  • English

India (12)

6/13/2015

0 Comments

 
kort verhaal

Pushkar, Rajasthan.


Sinds een paar dagen zijn we in dit woestijnstadje. De hotelkamer is een kleine, kale hoekkamer met drie ramen met tralies om de brutale apen buiten te houden. Het uitzicht op het heilige meer, een binnenwater omgeven door witte huizen en tempels, is sprookjesachtig. Rondom het stadje liggen rozentuinen, bergen van bruin gesteente met grotten en tempels, zandlandschappen en overal loop je de kans om groepjes prachtige pauwen pronkzuchtig te zien rondstappen. Hier hangt geen sfeer van arbeid adelt. Het is een lome, landerige plek waar mensen van het platteland in witte katoenen broeken en shirts - een rode tulband op het hoofd - lachend en genietend hun inkopen doen om straks weer met hun kamelen af te reizen naar hun nederzettingen in de provincie. Veel heilige ,mannen op straat. In hun felle oranje doeken en sjaals op weg van de ene naar de andere tempel om daar te eten, chai te drinken en de chillum te roken. Daar tussendoor: bont uitgedoste India reizigers van over de hele wereld die in de lange bazaarstraat hun hippiegarderobe uitbreiden. De doorsnee Indier in zijn jaren zeventig pantalon en eenvoudige witte blouse vrijwel onzichtbaar.

Een strelende bries waait uit de woestijn. Hier zijn de oosterse mythen, Indiase sagen, bijbelse verhalen en de kunst om te leven geschapen en hangt eeuwenoude devotie. De nieuwe dag wordt ingeleid door het rinkelen van belletjes in de tempels, wierook wordt aangestoken, gebeden gepreveld en alle goden krijgen verse bloemetjes aan hun gebeeldhouwde voeten gelegd. ‘s Nachts blaffen de honden, balken de ezels en chanten toegewijde hindu’s mantra’s in de tempel. 24 uur God.
In de Shiva-tempel bij de trappen, de ghats naar het meer is een festival gaande. Negen dagen en nachten wordt ononderbroken muziek gemaakt en hetzelfde mantra gezongen.
Hare Krishna, Hare Krishna, Krishna, Krishna, Hare, Hare, Hare, Hare
Hare Krishna, Hare Krishna, Krishna, Krishna, Hare, Hare, Hare Hare.
Van festival naar festival zwervende sadhu’s zijn nu naar Pushkar gekomen om alle moeders van India te eren. Laat in de avond en de nacht duiken indrukwekkende mannen op die zijn neergedaald vanuit hun grottenin de bergen  om aan de ceremonie deel te nemen. Het zijn de naga-baba’s die zeggen geen sex bedrijven maar ozo graag hun chillum hanteren. Praten, zitten, roken, thee drinken en af en toe meedoen aan de muziekmeditatie, zo verstrijkt de nacht.

Om een uur of drie keer ik met M. terug naar mijn kamer, waar ik de slaap niet kan vatten. Over het water kan ik het geroezemoes in de tempel nog een beetje horen. Ik denk na over het nut van het chanten, hoe door de constante herhaling van het mantra geen gedachten in de geest worden toegelaten en deze alleen gevuld raakt met de positieve trillingen van Hare Krishna, Hare Krishna, Hare, Hare, Hare Hare. Ik kan er geen genoeg van krijgen en kleed me weer aan. Door de verlaten  straten van het dorp wandel ik weer naar de tempel om de zonsopgang te bekijken. Terwijl de lucht boven de bergen fluweel kleurt speelt een prachtige sadhu, die een beetje op Osho lijkt, het kleine orgel terwijl een jongetje van een jaar of veertien met een in het wit geklede priester de mantra’s zingt. Een man in een grijze lendedoek en dito gekleurde sjaal om zijn hoofd en oren gebonden komt bij me zitten. Alleen zijn witte baardje en vriendelijk gegroefde gelaat is zichtbaar. Hij haalt thee, pakt mijn hand vast en glimlacht naar mij als een opa naar zijn kleinzoon. Twee dwazen kijken ademloos naar de schoonheid van de opkomende zon. .Wanneer het volkomen licht is geworden neemt de geheimzinnige bergbewoner afscheid. Uitgeslapen Brahmanen komen naar de tempel voor een bad en de meditatie. Ik besluit om een ochtendwandeling te gaan maken.

In een  van de zijstraatjes koop ik een paar mandarijnen en bananen en eet van de vruchten terwijl ik kijk naar een spelletje cricket dat een paar kinderen op en zandvlakte spelen. Wanneer ze stoppen om naar school te gaan loop ik door en absorbeer de ochtend. Kamelen die karren met vrachtjes voorttrekken, mannen op paarden, vrouwen in kleurige sarees met manden vol groenten en fruit op hun hoofd, op weg naar de markt en overal vrolijke, rennende kinderen. Op een veranda voor een huis zit een man op een matje. Hij is bezig zijn ochtendchillum te stoppen en nodigt mij met een handgebaar uit om bij hem te komen zitten. Ik neem naast hem plaats waarna hij met twee lucifers de brand in de hasj en tabak steekt. Hij neemt een paar korte trekjes.om het mengsel goed vlam te laten vatten en inhaleert dan diep, blaast daarna een rookwalm uit en overhandigt mij vervolgens het rookgerei. Ook ik zuig mijn longen vol en geef hem de chillum weer terug. Dat ritueel herhalen we een aantal malen. We knikken licht instemmend naar elkaar, zwijgen en laten het eenvoudige leven van het dorp aan ons voorbij trekken. Dit is geen kleurrijke Rajasthani met een tulband om zijn hoofd maar een kleine, tengere man in korte broek en eenvoudig shirt. Een man van weinig woorden. Nog voor onze monden droog beginnen te worden staat hij op en gaat thee maken in de schemer van zijn huis. Even later slurpen we van het hete vocht en zit ik  te genieten van het begin van deze bijzondere dag.

´Ram, ram´, groet hij bekenden die op de fiets zijn huis passeren en steekt zijn hand op. Een jongetje komt het erf oplopen en zet een leeg blik kokosolie op de veranda. De Indier staat op vult het met kerosine dat hij uit een groot vat haalt, neemt een paar rupees in ontvangst en nestelt zich daarna weer naast mij op het matje. Uit een zakje haalt hij een andere soort hasj en verkruimelt deze tot een nieuw mengsel. Opnieuw roken we  Hij staat af en toe op om thee te halen of om een klant te helpen en ik zit daar gewoon maar, zeldzaam tevreden met mijn lot. 


Ermelo, november 1995
0 Comments

India (11)

6/4/2015

0 Comments

 
Een treinreis door het hart van India. Van Madras naar Bombay. Twintig uur in een gestaag tempo, schommelend en wiegend, soms even boven de vijftig kilometer per uur om dan al weer snel af te remmen voor een stop in een van de vele, nietszeggende dorpen. Gehuchten die zuchten onder het juk van de hete zon en de verlammend verveling, waar mensen wachten, steeds maar wachten, tot het uur van de passerende trein is genaderd. Dan maken handelaren snel hun entree om koffie, thee sigaretten, snoep, nootjes of een exotisch hapje te verkopen, stapt een enkeling in, of uit, wordt hier en daar een baal met goederen overgeladen, strekken de passagiers even de benen, en gonst het van de activiteiten tot een diepe, langgerekte fluittoon het vertrek aankondigd, de trein hortend en stotend, langzaam, langzaam, op gang komt, waarna de reizigers terugkeren naar hun plaatsen om te lezen, te praten, te eten, naar buiten te kijken of gewoon te dommelen op het ritme, de cadans, die zo makkelijk uitnodigt tot dromerijen.

Ik luister naar filmmuziek. Naar Ennio Morricone. Zijn best off compilatie is de sublieme soundtrack voor deze lange reis naar de hoofdstad. Zittend op de trap, tussen de opengeschoven deuren van de treinwagon, trekt een weids woestijnlandschap aan mij voorbij en geleidelijk, nummer na nummer, raak ik in een staat van euforie. Mijn natuurlijke bezorgdheid, de stress van de drukte, de opdringerigheid van de Indiërs, scepsis tegenover de waanzin van dit land, de altijd op de loer liggende irritatie, dat alles smelt weg, terwijl ik word overvallen door tranen van geluk. Ondertussen mindert de trein vaart en rollen we opnieuw een dorpje binnen.

Op de plek waar de trein stopt staat een groepje jongens in blijmoedige afwachting. Ze zijn ongeveer tien jaar oud en  bedelen vriendelijk om geld en pennen. Ik schud echter resoluut mijn hoofd, geef een wenk naar een van hen, doe mijn koptelefoon af en plaats deze op het hoofd van het jongetje. De onbevangenheid op zijn gezicht verandert op slag in een mengeling van volkomen concentratie en devotie. Zijn mond valt open en in zijn ogen verschijnt een helder licht. Gefascineerd door de reactie wil ik nu ook de anderen de muziek laten horen en ik maak een gebaar dat hij de geluidsdrager door moet geven. Het jochie gehoorzaamd, staart voor een moment onwezenlijk voor zich uit, en kijkt daarna vol ontzag naar zijn kameraadje, die op vrijwel dezelfde manier reageert op de composities van de Italiaanse maestro.

Precies binnen de tijd van het oponthoud komt iedereen aan de beurt. Wanneer de fluit klinkt voor vertrek neem ik de apparatuur terug in mijn bezit, en zet de trein zich in beweging. De vier jongens zwaaien eerst weifelend, lijken volkomen verbouwereerd, maar hervinden dan snel hun enthousiasme. Wild zwaaiend en schreeuwend rennen ze tot we weer op gelijke hoogte zijn. Pas na enkele honderden meters geven ze de ongelijke strijd op en bijten gierend van het lachen in het stof.



   

  


Hier klikken om te bewerken.
0 Comments

    Archives

    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    November 2011
    October 2011
    September 2011
    August 2011
    July 2011
    May 2011
    April 2011
    March 2011
    February 2011
    January 2011
    December 2010
    November 2010
    October 2010
    September 2010
    August 2010
    July 2010
    June 2010
    May 2010
    April 2010

    Categories

    All
    Belangenverstrengeling
    Beroepsleugenaar
    Boven De Wet
    Corruptie
    Justitie
    Teeven

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.