Taboe

Beste buurvrouw,

De Volkskrant opende haar editie vandaag met een verhaal over huisvesting van gehandicapten in woonwijken en en de geluidsoverlast die daardoor wordt veroorzaakt. Ik las het artikel met grote aandacht en moest daarna aan jou denken. Ik weet niet of je dit stukje ooit onder ogen krijgt, stiekum hoop ik van wel, maar mocht dat eventueel zo zijn dan wil ik dat je weet ik je niets kwalijk neem omdat jij zeer waarschijnlijk denkt dat je het goede doet. En ja, ook de weg naar de hel is met goede bedoelingen geplaveid. Maar dat is weer iets anders. Misschien.
In dat artikel van de Volkskrant, lieve buurvrouw, stond dat er in Nederland in de zomer een hoop mensen, met gehandicapten als buren, zich behoorlijk (misschien wel mateloos) aan de geluiden ergeren die zij produceren. Die kleine zorginstellingen kwamen eind jaren negentig in die woonbuurten omdat de groteren grootdeels vervangen dienden te worden omdat 'mensen met een verstandelijke beperking door kleinschalige woonverzieningen in de wijk beter zouden integreren en volmondig konden deelnemen aan de samenleving.'
Dat was natuurlijk weer managersgelul optima forma, een  idee waarvan iedereen zei dat het niet ging werken, wat het ook niet doet, en met het resultaat dat menigeen die zich geconfronteerd met een zwak begaafde woongroep  naast zijn huis denkt dat hij tegenwoordig naast een een dierentuin woont. Maar klagen is taboe: kom niet aan onze gehandicapten.
Ik herkende mij in dat verhaal, buurvrouw. Weliswaar is uw zoon gelukkig niet zwaar gehandicapt, alhoewel je hem natuurlijk direct herkent aan zijn syndrom of the down, eeen mongool, zeiden ze vroeger, maar dat mag je niet meer zeggen. Dat geeft niets, het is een best jong, alleen erger ik me ongans aan Gertjan wanneer hij weer in de tuin luidkeels loopt te oreren. Het is nu al een paar weken mooi weer en wanneer ik vrij ben en hij terug komt van zijn dagbesteding rond een uur of half vijf, dan is voor mij de lol in de tuin er wel weer van af. In het begin, nadat ik net naast U was komen wonen een jaar of tien geleden, vond ik het nog wel grappig maar wanneer uw zoon weer zijn imaginaire vriendjes begint toe te spreken, opdrachten geeft aan Freek, Susanne, Annelien, JanJaap en weet ik veel hoe al die lui heten, en zijn plannetjes met hun bespreekt begin ik nu wrevelig te worden en heb de balen van zijn dagelijkse toneelstukjes die ik ongewenst elke keer aan moet horen.
U stoort het waarschijnlijk niet wanneer U in de woonkamer zit. Misschien hoort u het niet eens meer zoals mensen langs snelwegen en spoorbanen het voorbijkomende verkeer ook niet meer opmerken. Maar wat kan ik doen? Klagen over gehandicapten? Dat kan je niet maken. Je zou er zelf maar eentje hebben, wordt er dan gezegd. Maar daar gaat het nu niet om, buurvrouw. Punt van het verhaal is dat ik dat oeverloze gelul van uw zoon zat ben, dat hij bepaald niet dom is (hij speelt eigenlijk best goed toneel maar het is godverdomme iedere keer vrijwel hetzelfde stuk), maar dat hij zich in uw huis de tering zit te vervelen terwijl hij zich met zijn soortgenoten gezellig vrijwel iedere avond zou kunnen vermaken met o.a.  zang, dans, en spel.
Maar nu? Nu zit hij daar maar met zijn ouwe moeder. Dat is voor niemand goed. Ook niet voor een mongool. Die jongen is gewoon veel beter af in een leuke woongroep op 's Heerenloo. Maar nogmaals buurvrouw, u heeft het goede voor met uw zoon en denkt dat u het juiste doet door die arme drommel zijn hele verdere leven te verzorgen maar sorry, u zit fout. Dat kan ik niet tegen u zeggen. Waar bemoei ik mij mee? Ik zal mij bij mijn, jaarlijks terugkerende zomerse ergernis moeten neerleggen. De deur uit wanneer hij de sfeer in de tuin weer bepaalt, Zoals vandaag. Naar strand Horst. Om daar een stukje te schrijven over u en uw zoon, sans rancune. Geloof me buurvrouw. Een woongroep voor die jongen van u, op dat  grote mooie landgoed van 's Heerenloo  is veel beter voor U, voor hem, en ook voor mij.      

Met vriendelijke groet,


Uw buurman.