Geen hernieuwde kans op bevrijding. Misschien maar goed ook, dacht ik, na de verloren strafschoppenserie tegen de Argentijnen. Nu, een paar dagen na de uitschakeling in de halve finale, rest een zeurderig gevoel van weer een gemiste kans dat zich laat vergelijken als een muis met een olifant wanneer je het afzet tegen een, mogelijk opnieuw, verlies in een finale. Maar toch. Wat me opvalt, net als vier jaar geleden, is dat de coach van het Nederlands elftal het onverwacht goed doet maar wanneer de prijzen verdeeld gaan worden hij steken laten vallen.
Nadat ik merkte dat Van Gaal er niet opnieuw nadrukkelijk vanuit ging dat penalties de beslissing zouden gaan brengen, schrok ik. Is hij nou zo dom, of ben ik zo slim?, dacht ik. Van Gaal, de psycholoog, wist toch ook dat zonder Krul in de goal Nederland mentaal op een 1 tegen nul achterstand zou komen te staan? Waarom startte hij eigenlijk niet met hem? En met open mond, grote ogen en omhooggetrokken wenkbrauwen zag ik dat Ron Vlaar als eerste ging trappen. Volkomen onlogisch. Lullig voor de coach maar op zijn laatste wedstrijd wordt hij afgerekend. Op details, waar Van Gaal altijd op hamert, ging hijzelf onderuit. Ik gunde hem zijn (mijn, onze) glorie maar ook Van Gaal bezweek jammerlijk onder de druk.
Het deed me onmiddellijk denken aan vier jaar geleden. Van Marwijk wisselde tegen Spanje in de 71 minuut Kuyt voor Elia. Dat was op zich al opmerkelijk omdat Dirk, Kuyt is, en altijd blijft gaan en Elia (iemand ooit nog wat van die jongen gehoord?) daarna geen bal raakte en zo slecht inviel dat hij eigenlijk onmiddellijk op zijn beurt ook weer uit het veld gehaald had moeten worden- maar dat durfde Van Marwijk niet aan. Achteraf gelul allemaal. Daar met lege handen. En nu weer.
Wat betekent dat? We zijn te klein om te winnen blijkbaar. Net te weinig potentieel, net niet geraffineerd genoeg, net te weinig doortastend, net niet die lange adem, net te weinig zelfvertrouwen, net niet de goede keuzes, net te weinig volharding, net te weinig klasse, net te weinig lef, net iets te lullig volkslied, net te weinig saamhorigheid. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. Net iets te pijnlijke conclusie.
Nadat ik merkte dat Van Gaal er niet opnieuw nadrukkelijk vanuit ging dat penalties de beslissing zouden gaan brengen, schrok ik. Is hij nou zo dom, of ben ik zo slim?, dacht ik. Van Gaal, de psycholoog, wist toch ook dat zonder Krul in de goal Nederland mentaal op een 1 tegen nul achterstand zou komen te staan? Waarom startte hij eigenlijk niet met hem? En met open mond, grote ogen en omhooggetrokken wenkbrauwen zag ik dat Ron Vlaar als eerste ging trappen. Volkomen onlogisch. Lullig voor de coach maar op zijn laatste wedstrijd wordt hij afgerekend. Op details, waar Van Gaal altijd op hamert, ging hijzelf onderuit. Ik gunde hem zijn (mijn, onze) glorie maar ook Van Gaal bezweek jammerlijk onder de druk.
Het deed me onmiddellijk denken aan vier jaar geleden. Van Marwijk wisselde tegen Spanje in de 71 minuut Kuyt voor Elia. Dat was op zich al opmerkelijk omdat Dirk, Kuyt is, en altijd blijft gaan en Elia (iemand ooit nog wat van die jongen gehoord?) daarna geen bal raakte en zo slecht inviel dat hij eigenlijk onmiddellijk op zijn beurt ook weer uit het veld gehaald had moeten worden- maar dat durfde Van Marwijk niet aan. Achteraf gelul allemaal. Daar met lege handen. En nu weer.
Wat betekent dat? We zijn te klein om te winnen blijkbaar. Net te weinig potentieel, net niet geraffineerd genoeg, net te weinig doortastend, net niet die lange adem, net te weinig zelfvertrouwen, net niet de goede keuzes, net te weinig volharding, net te weinig klasse, net te weinig lef, net iets te lullig volkslied, net te weinig saamhorigheid. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. Net iets te pijnlijke conclusie.
RSS Feed
