Cowboy Henk
Cowboy Henk was in de jaren tachtig en negentig een cultfiguur in Harderwijk. Hij droeg meestal blauwe jeans, laarzen, een bruine western jas met franjes en een cowboyhoed. Hij had een verweerd gezicht met een grote, onverzorgde snor die dezelfde nicotine-achtige kleur had als zijn halflange haar. Hij was het prototype macho, deed iets in de autosloop en reed een grote Amerikaan die goed paste bij zijn uiterlijk en imago. Dat hij de bijnaam Cowboy Henk had gekregen was dan ook niet zo verwonderlijk en had waarschijnlijk ook te maken met de absurde Vlaamse strip van Herr Seele en Kamagurka, die in die tijd nogal populair was. Ik wist vrij weinig van hem, sprak hem nooit, maar we kwamen wel in dezelfde kroegen in de binnenstad.
Ik had Cowboy Henk al geruime tijd niet gezien, wat me pas opviel toen een kroegmaat vertelde dat hij kampte met een depressie, onder behandeling was, en dat psychiaters hadden geconstateerd dat hij leed aan een groot gevoel van onbehagen over zijn geslacht. Ik kon niet geloven dat we het hier hadden over dezelfde persoon maar de geruchten waren hardnekkig en steeds vaker hoorde je nu dat Henk zich zou laten verbouwen en dat hij vandaag of morgen zomaar ergens als vrouw zou kunnen opduiken. Alleen het idee al leek onvoorstelbaar: van zo’n oerlelijke man proberen een vrouw te maken was vragen om problemen, een moderne versie van de creatie van het monster van Frankenstein.
Het was curieus maar maakte nieuwgierig. Nu het inmiddels rondzong dat de transformatie van Cowboy Henk naar Freya voltooid was rees de vraag of zij zich ook in het café zou laten zien. Het fenomeen was al gesignaleerd in de winkelstraten waar het zorgde voor consternatie en hilariteit waarbij mensen bleven staan en achterom keken om te controleren of ze nu wel echt hadden waargenomen wat ze hadden gezien terwijl Freya op hoge hakken en in een kort rokje flaneerde of ze the new hottest thing in town was.
Een paar weken later was het raak: op een vrijdagavond kwam de ex-cowboy de kroeg binnen, waar ik haar op de hoek van de bar in de gaten kreeg. Ze bestelde witte wijn en ik schrok zo bij het zien van het mannelijke maar nadrukkelijke, opgemaakte gezicht dat ik mij ongemerkt, acuut misselijk, en in lichte toestand van shock, zo snel mogelijk uit de voeten maakte.
Cowboy Henk was in de jaren tachtig en negentig een cultfiguur in Harderwijk. Hij droeg meestal blauwe jeans, laarzen, een bruine western jas met franjes en een cowboyhoed. Hij had een verweerd gezicht met een grote, onverzorgde snor die dezelfde nicotine-achtige kleur had als zijn halflange haar. Hij was het prototype macho, deed iets in de autosloop en reed een grote Amerikaan die goed paste bij zijn uiterlijk en imago. Dat hij de bijnaam Cowboy Henk had gekregen was dan ook niet zo verwonderlijk en had waarschijnlijk ook te maken met de absurde Vlaamse strip van Herr Seele en Kamagurka, die in die tijd nogal populair was. Ik wist vrij weinig van hem, sprak hem nooit, maar we kwamen wel in dezelfde kroegen in de binnenstad.
Ik had Cowboy Henk al geruime tijd niet gezien, wat me pas opviel toen een kroegmaat vertelde dat hij kampte met een depressie, onder behandeling was, en dat psychiaters hadden geconstateerd dat hij leed aan een groot gevoel van onbehagen over zijn geslacht. Ik kon niet geloven dat we het hier hadden over dezelfde persoon maar de geruchten waren hardnekkig en steeds vaker hoorde je nu dat Henk zich zou laten verbouwen en dat hij vandaag of morgen zomaar ergens als vrouw zou kunnen opduiken. Alleen het idee al leek onvoorstelbaar: van zo’n oerlelijke man proberen een vrouw te maken was vragen om problemen, een moderne versie van de creatie van het monster van Frankenstein.
Het was curieus maar maakte nieuwgierig. Nu het inmiddels rondzong dat de transformatie van Cowboy Henk naar Freya voltooid was rees de vraag of zij zich ook in het café zou laten zien. Het fenomeen was al gesignaleerd in de winkelstraten waar het zorgde voor consternatie en hilariteit waarbij mensen bleven staan en achterom keken om te controleren of ze nu wel echt hadden waargenomen wat ze hadden gezien terwijl Freya op hoge hakken en in een kort rokje flaneerde of ze the new hottest thing in town was.
Een paar weken later was het raak: op een vrijdagavond kwam de ex-cowboy de kroeg binnen, waar ik haar op de hoek van de bar in de gaten kreeg. Ze bestelde witte wijn en ik schrok zo bij het zien van het mannelijke maar nadrukkelijke, opgemaakte gezicht dat ik mij ongemerkt, acuut misselijk, en in lichte toestand van shock, zo snel mogelijk uit de voeten maakte.
RSS Feed