Moord en doodslag in Brazilië; het blijft een ongelooflijk verhaal. Het is een dagelijks terugkerend gespreksthema, zoals we in Nederland praten over het falen van de politiek. ´We worden genaaid, we weten het allemaal, maar wat kan je er aan doen.?´ Je schouders ophalen en doorgaan. Dat hebben de mensen in alle landen met elkaar gemeen. Toch had ik daar vanochtend even moeite mee.
Ik opende de zware luiken van de kamer van mijn hotel met uitzicht op de Praça de Se en zag beneden op het plein een batterij politie. Nu is dat in Salvador niet echt bijzonder: voor het hotel, in de schaduw van de bomen, staat 24/7 een politieauto waarbij twee agenten in cremekleurige uniformen en donkerbruine kogelvesten, geduldig als standbeelden, de wacht te houden. Echter, nadat ik wat verder helde over de enorme vensterbank, zag ik beneden ook twee reportageauto´s van TV Bahia staan. Zeker een item aan het maken?
Maar waarover?
Ik had zin een koffie, een suco van de maracuja en een broodje en besloot te gaan ontbijten. Bij het hek bij de receptie zag ik de eigenaar staan: ongeschoren en met een bezorgd en geschrokken gezicht. Op mijn vraag wat er aan de hand was verwees hij descreet naar de vrouw achter de balie van de receptie. Een moord in het hotel vannacht. Of beter gezegd: doodslag. Een man, met paspoort ingecheckt, had een hoertje opgepikt, drugs met haar gebruikt en de dingen gedaan die mannen met hoeren doen en daarna was het gruwelijk mis gegaan. Ze werd gewurgd gevonden in het toilet met om haar nek een witte handdoek van het hotel.
Ik had van het misdrijf niets meegekregen, schrok in eerste instantie niet eens, schudde mijn hoofd en liep de steeg in waar nog steeds driftig werd gefilmd. Tijdens mijn wandeling drong het plotseling tot me door dat in het holst van de nacht er iemand op mijn deur had geklopt, iets had gezegd of geroepen waarvan ik de strekking niet begreep - ook niet wilde begrijpen - en de onbekende toeschreeuwde mij met rust te laten omdat ik wilde slapen. Poha!
Had er vannacht een killer op mijn deur geklopt? De man die hier geen zeis maar een handdoek had gebruikt. Ik vatte hetgeen zich in het hotel had afgespeeld, een verdieping lager en aan de andere kant weliswaar, nu wat minder luchtig op. Dichtbij. Fucking hell. Godverdomme. Later, terug op mijn kamer, bekeek ik de gemaakte reportage met interviews van TV Bahia. Huilende vrouwen in de steeg. Onwerkelijk gevoel.
´We hadden haar nog zo gewaarschuwd. En hoe moet het nu met haar dochter?´
Uit het open venster dringen straatgeluiden door. Een feestelijke samba schalt over het plein. s´Avonds drinken we met bekenden een biertje op loopafstand van het plaats delict. Een verward meisje met een dik gezicht van het huilen komt voorbijlopen. Zestien jaar en zwanger. Sinds vannacht geeft ze geen moeder meer.
Ik opende de zware luiken van de kamer van mijn hotel met uitzicht op de Praça de Se en zag beneden op het plein een batterij politie. Nu is dat in Salvador niet echt bijzonder: voor het hotel, in de schaduw van de bomen, staat 24/7 een politieauto waarbij twee agenten in cremekleurige uniformen en donkerbruine kogelvesten, geduldig als standbeelden, de wacht te houden. Echter, nadat ik wat verder helde over de enorme vensterbank, zag ik beneden ook twee reportageauto´s van TV Bahia staan. Zeker een item aan het maken?
Maar waarover?
Ik had zin een koffie, een suco van de maracuja en een broodje en besloot te gaan ontbijten. Bij het hek bij de receptie zag ik de eigenaar staan: ongeschoren en met een bezorgd en geschrokken gezicht. Op mijn vraag wat er aan de hand was verwees hij descreet naar de vrouw achter de balie van de receptie. Een moord in het hotel vannacht. Of beter gezegd: doodslag. Een man, met paspoort ingecheckt, had een hoertje opgepikt, drugs met haar gebruikt en de dingen gedaan die mannen met hoeren doen en daarna was het gruwelijk mis gegaan. Ze werd gewurgd gevonden in het toilet met om haar nek een witte handdoek van het hotel.
Ik had van het misdrijf niets meegekregen, schrok in eerste instantie niet eens, schudde mijn hoofd en liep de steeg in waar nog steeds driftig werd gefilmd. Tijdens mijn wandeling drong het plotseling tot me door dat in het holst van de nacht er iemand op mijn deur had geklopt, iets had gezegd of geroepen waarvan ik de strekking niet begreep - ook niet wilde begrijpen - en de onbekende toeschreeuwde mij met rust te laten omdat ik wilde slapen. Poha!
Had er vannacht een killer op mijn deur geklopt? De man die hier geen zeis maar een handdoek had gebruikt. Ik vatte hetgeen zich in het hotel had afgespeeld, een verdieping lager en aan de andere kant weliswaar, nu wat minder luchtig op. Dichtbij. Fucking hell. Godverdomme. Later, terug op mijn kamer, bekeek ik de gemaakte reportage met interviews van TV Bahia. Huilende vrouwen in de steeg. Onwerkelijk gevoel.
´We hadden haar nog zo gewaarschuwd. En hoe moet het nu met haar dochter?´
Uit het open venster dringen straatgeluiden door. Een feestelijke samba schalt over het plein. s´Avonds drinken we met bekenden een biertje op loopafstand van het plaats delict. Een verward meisje met een dik gezicht van het huilen komt voorbijlopen. Zestien jaar en zwanger. Sinds vannacht geeft ze geen moeder meer.
RSS Feed
