Sipco Poortinga
Tekst toevoegen
  • Home
  • Fragment
  • Bestellen
  • Blog
  • Media
  • Contact
  • Columns
  • Cartoon
  • Links
  • English

Notities aan zee

2/5/2012

0 Comments

 
De dagen strekken zich eindeloos uit. Als de groen-blauwe oceaan die voor hem ligt. Niets dan het ruisen van de golven en een enorme hitte die zijn ogen zwaar  maken. Weer een dutje doen? Nee.
Hij ligt op een dunne matras, op een stenen bed , een kussen ondersteunt zijn schouders, op een ander rust zijn hoofd. Door de half openstaande deur kijkt hij naar buiten, een lichte bries beweegt het laken en streelt zijn gezicht. Hij verbaast zich. had hij de zee al een tijdje niet gehoord of was hij weer even ingedommeld? Ik verveel me, bedacht hij, alleen nog een of andere volkomen ongeloofwaardige uberliteraire roman om te lezen. Bittere bloemen.  Hoe verzin je het? De aanstellerige en snobistische stijl van de in Vlaanderen wonende Nederlandse schrijver deed vermoeden dat deze zijn hele leven achter een bureau had gezeten, kauwend op een pen, in een constante poging om zoveel mogelijk erudiete woorden in zijn boeken te verwerken. 
Is dit het soort literatuur waar gerenomeerde critici zo opgewonden van raken? Had hij het daarom gekocht? Vermoedelijk wel maar nu het boek  hem meer vermoeide  dan dat het lezen ervan vermaak opleverde baalde hij dat hij niet naar de verkoper had geluisterd die hem op een of andere, tijdens zijn leven onbekend gebleven Rus had gewezen- ongetwijfeld beter dan dit gekunstelde gedrocht.
Hij zuchtte door zijn neusgaten, wantrouwde een scheet, en liep naar het toilet waar hij zich afvroeg of zijn eigen boek, dat zijn tweede druk druk nog moest beleven, zoveel slechter was dan dit verhaal over een oude man en een meisje.
Stukken leesbaarder; in elk geval. Meer inhoud ook.
Terug van het toilet pakte hij het boek weer op. Pagina 161.
´Zoals hij van zijn orchideën de nomenclaturen kan verdragen als latijnse madrigalen...´
Flikker toch op pedante ouwe lul.
Hij klapte het boek dicht met zijn linkerhand, keerde het naar de omslag en legde het mismoedig weg.
Gedachten. Associaties. Verveling.
Hij dacht na. Was dit nu het soort nietsdoen dat hij in Nederland verheerlijkte als tropenloomheid terwijl het hem nu bij de strot greep? 
De zee is ook niet alles.
Het eeuwige geluid is als verdriet en schuldgevoel; eerst oppermachtig en allesoverheersend, daarna raak je eraan gewend. soms verstomt het, waarna het in alle hevigheid terugkeert.


Arempebe, Brasil
  

0 Comments



Leave a Reply.

    Archives

    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    March 2012
    February 2012
    January 2012
    November 2011
    October 2011
    September 2011
    August 2011
    July 2011
    May 2011
    April 2011
    March 2011
    February 2011
    January 2011
    December 2010
    November 2010
    October 2010
    September 2010
    August 2010
    July 2010
    June 2010
    May 2010
    April 2010

    Categories

    All
    Belangenverstrengeling
    Beroepsleugenaar
    Boven De Wet
    Corruptie
    Justitie
    Teeven

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.