De dagen strekken zich eindeloos uit. Als de groen-blauwe oceaan die voor hem ligt. Niets dan het ruisen van de golven en een enorme hitte die zijn ogen zwaar maken. Weer een dutje doen? Nee.
Hij ligt op een dunne matras, op een stenen bed , een kussen ondersteunt zijn schouders, op een ander rust zijn hoofd. Door de half openstaande deur kijkt hij naar buiten, een lichte bries beweegt het laken en streelt zijn gezicht. Hij verbaast zich. had hij de zee al een tijdje niet gehoord of was hij weer even ingedommeld? Ik verveel me, bedacht hij, alleen nog een of andere volkomen ongeloofwaardige uberliteraire roman om te lezen. Bittere bloemen. Hoe verzin je het? De aanstellerige en snobistische stijl van de in Vlaanderen wonende Nederlandse schrijver deed vermoeden dat deze zijn hele leven achter een bureau had gezeten, kauwend op een pen, in een constante poging om zoveel mogelijk erudiete woorden in zijn boeken te verwerken.
Is dit het soort literatuur waar gerenomeerde critici zo opgewonden van raken? Had hij het daarom gekocht? Vermoedelijk wel maar nu het boek hem meer vermoeide dan dat het lezen ervan vermaak opleverde baalde hij dat hij niet naar de verkoper had geluisterd die hem op een of andere, tijdens zijn leven onbekend gebleven Rus had gewezen- ongetwijfeld beter dan dit gekunstelde gedrocht.
Hij zuchtte door zijn neusgaten, wantrouwde een scheet, en liep naar het toilet waar hij zich afvroeg of zijn eigen boek, dat zijn tweede druk druk nog moest beleven, zoveel slechter was dan dit verhaal over een oude man en een meisje.
Stukken leesbaarder; in elk geval. Meer inhoud ook.
Terug van het toilet pakte hij het boek weer op. Pagina 161.
´Zoals hij van zijn orchideën de nomenclaturen kan verdragen als latijnse madrigalen...´
Flikker toch op pedante ouwe lul.
Hij klapte het boek dicht met zijn linkerhand, keerde het naar de omslag en legde het mismoedig weg.
Gedachten. Associaties. Verveling.
Hij dacht na. Was dit nu het soort nietsdoen dat hij in Nederland verheerlijkte als tropenloomheid terwijl het hem nu bij de strot greep?
De zee is ook niet alles.
Het eeuwige geluid is als verdriet en schuldgevoel; eerst oppermachtig en allesoverheersend, daarna raak je eraan gewend. soms verstomt het, waarna het in alle hevigheid terugkeert.
Arempebe, Brasil
Hij ligt op een dunne matras, op een stenen bed , een kussen ondersteunt zijn schouders, op een ander rust zijn hoofd. Door de half openstaande deur kijkt hij naar buiten, een lichte bries beweegt het laken en streelt zijn gezicht. Hij verbaast zich. had hij de zee al een tijdje niet gehoord of was hij weer even ingedommeld? Ik verveel me, bedacht hij, alleen nog een of andere volkomen ongeloofwaardige uberliteraire roman om te lezen. Bittere bloemen. Hoe verzin je het? De aanstellerige en snobistische stijl van de in Vlaanderen wonende Nederlandse schrijver deed vermoeden dat deze zijn hele leven achter een bureau had gezeten, kauwend op een pen, in een constante poging om zoveel mogelijk erudiete woorden in zijn boeken te verwerken.
Is dit het soort literatuur waar gerenomeerde critici zo opgewonden van raken? Had hij het daarom gekocht? Vermoedelijk wel maar nu het boek hem meer vermoeide dan dat het lezen ervan vermaak opleverde baalde hij dat hij niet naar de verkoper had geluisterd die hem op een of andere, tijdens zijn leven onbekend gebleven Rus had gewezen- ongetwijfeld beter dan dit gekunstelde gedrocht.
Hij zuchtte door zijn neusgaten, wantrouwde een scheet, en liep naar het toilet waar hij zich afvroeg of zijn eigen boek, dat zijn tweede druk druk nog moest beleven, zoveel slechter was dan dit verhaal over een oude man en een meisje.
Stukken leesbaarder; in elk geval. Meer inhoud ook.
Terug van het toilet pakte hij het boek weer op. Pagina 161.
´Zoals hij van zijn orchideën de nomenclaturen kan verdragen als latijnse madrigalen...´
Flikker toch op pedante ouwe lul.
Hij klapte het boek dicht met zijn linkerhand, keerde het naar de omslag en legde het mismoedig weg.
Gedachten. Associaties. Verveling.
Hij dacht na. Was dit nu het soort nietsdoen dat hij in Nederland verheerlijkte als tropenloomheid terwijl het hem nu bij de strot greep?
De zee is ook niet alles.
Het eeuwige geluid is als verdriet en schuldgevoel; eerst oppermachtig en allesoverheersend, daarna raak je eraan gewend. soms verstomt het, waarna het in alle hevigheid terugkeert.
Arempebe, Brasil
RSS Feed