Paintballstrand

Om de walging te onderdrukken, de stress te reduceren en mijn wild uitfladderende gedachten enigszins in toom te houden pakte ik van de week mijn oude bosfiets om een stuk te gaan veldrijden. Zou ik nog in de stad kunnen wonen met het gemis van dit genot om binnen vijf minuten alleen tussen de oude bomen, de heide en het meer te kunnen zijn als therapie voor mijn ernstige vorm van misantropie?
Gejaagd roste ik door het landschap dat op dit soort vroeg donkere dagen, met een lange schemering, soms bijna mystiek aanvoelt en kwam al snel weer tot mezelf, denkend aan mijn jeugddromen van een mooie jachthut hier ergens verscholen. Over landgoed Groevenbeek, via het buitengebied van Putten naar Nulde, en terug langs het water naar Horst.  Op een wal at ik een broodje, keurde de kleuren van de hemel, en besefte dat ik eventjes tevreden was.
Het genot van buiten zijn in afwezigheid van mensen.
Maar niet voor lang. Ik was weer op de fiets gestapt, het was nu bijna donker en ik reed  ter hoogte van mijn favoriete zomerse zwemplek. Wat was dat?  Ik zag contouren van een bouwplek. Jezus, nee toch? Bouw, projectontwikkelaars, ondernemers, Hollandse liberalen, gemeenten, wethouders. Gekonkel. Kutzooi . Ik was direct weer terug in mijn maatschappelijke modus. Op de groenstrook tussen twee stranden was een enorme hal opgetrokken. Een paar honderd meter lang, honderd meter breed. Ik stapte af. Vloekte. Schreeuwde. Nee. Niet hier. Het trof me pijnlijk nu ik me realiseerde dat dit die paintballhal was waarover ik de afgelopen weken iets had opgevangen. Het zag er zo lelijk uit in het donker dat de tranen in mijn ogen schoten.Welke klootzak had dit verzonnen? Vervloekt  zij deze ellende hier. Waar kan ik volgende zomer nu naartoe vluchten wanneer ik rustig een paar baantjes wil trekken? Kan dat allemaal zomaar? Dit is toch ook mijn grond? Is dit niet van ons allemaal en kan dat dan zomaar opgeëist worden, verkocht worden, verpacht, weet ik veel.
Waarom had er eerst niet een bord gestaan met aankondiging van de plannen? In een paar maanden neergeknald. Paintballstrand. Flikker toch op man. Moet je dan wekelijks het plaatselijke advertentieblaadje doorpluizen om van dit soort projecten op de hoogte te raken? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn? Ik voelde me geschoffeerd. Dit is een vleesgeworden angstdroom, realiseer ik mij. Diefstal is het. Alle mooie plekken worden simpelweg gejat. De boorden van het meer raken voller en voller zodat je er jezelf straks alleen nog maar kan vermaken met drommen mensen om je heen en wanneer je geld wilt uitgeven.
Golfbanen, jachthavens, hamburger-restaurants, een bowling, surfstrand, kiten, strandtent, bowling. En nu paintball. Wat straks nog meer? Een hoop, zo mag je verwachten wanneer je de site van de RVG (voorheen Recreatie Gemeenschap Veluwe, nu een Holding die de naam zonder betekenis hebben overgenomen), bekijkt. De RVG exploiteert diverse recreatiegebieden in Gelderland en ondanks een hoop onzin over duurzaam ondernemen schrijven ze zelf onomwonden en schaamteloos hun doel: 'Commercieel succes op korte termijn'.
Dat zinnetje komt me bekend voor. Was het niet dat doel  van de banken dat ons vier jaar geleden in de crisis  stortte? Dat klote-motto staat lijnrecht tegenover duurzaamheid. Hoe kun je het verzinnen? Ik ga de komende tijd die teksten van die organisatie maar eens doorpluizen en scannen op ranzige liberale taal.
Die belofte staat.