'De politie is in staking in Salvador!', riep Eliana uit.
We stonden op het busstation van Valenca om na een tiendaags bezoek aan het elegante eiland Boipepa terug te keren naar de drukte van de stad. Een vrouw in de rij voor het loket had na het horen van het nieuws onmiddellijk besloten om de reis te annuleren en via haar hoorden we nu wat er zich afspeelde in de hoofdstad van Bahia.
'De politie in staking in Salvador?', herhaalde ik. 'Wat??'
Dat kan toch helemaal niet? Geen weldenkend mens zou toch ook maar een enkele seconde overwegen om deze gewelddadige stad aan zijn lot over te laten? Die aankondiging zou in Nederland zoiets zijn als in de media te laten weten dat bij de volgende wedstrijd tussen Feyenoord en Ajax geen politie aanwezig zal zijn. Zoek het maar uit. Het recept voor een orgie van geweld.
Ik was stomverbaasd en dacht aan Pelourinho. Het historische centrum van de stad zonder beveiliging van de Policia Militar? Ik ben niet bang uitgevallen maar daar ging ik me dan niet wagen. Maar, maar...dat kan toch helemaal niet?
'Wat doen we?', vroeg Eliana.
Ik probeerde mijn gedachten te ordenen. Terug naar Boipepa was geen optie.
'Wanneer is die staking begonnen?
'Gisteren.'
'Wat gebeurt er in de stad?
'Wat denk je? Moord en beroving, ook door de politie zelf. Niet te geloven. De bussen rijden niet meer. Iedereen is bang. Que disgraça.'
Vol ongeloof schud ik mijn hoofd. Telkens wanneer ik dit soort dingen in Brazilië hoor kan ik er met mijn verstand niet bij en lijkt de ernst van de situatie maar nauwelijks tot me door te dringen. Zo'n mooi land met, onder de oppervlakte, zoveel ellende. Ik moet denken aan een zin in mijn boek: ' Maar wat is hier normaal? Wat gaat er allemaal schuil achter die façade van zon, strand, zee, samba en voetbal' (pagina 105).
'Koop de kaartjes maar. We gaan naar Itaparica en nemen daar een hotel en kijken vanavond naar het nieuws en dan zien we wel verder.'
Met de zonsondergang zit ik met een koud biertje op de galerij van de eerste verdieping van een goedkoop hotelletje in Mar Grande. Ik kijk naar het grillige silhouet van Salvador aan de andere kant van de Allerheiligenbaai. Eliana roept me: het journaal begint. Wat we horen over de gruwelijkheden die zich afspelen gaat alle menselijkheid te boven. Voor Pelourinho ben ik niet meer zo bang: het leger wordt ingezet en bijna 3000 militairen zijn onderweg naar Bahia. We blijven nog een dag op het eiland en vertrekken op zondag naar Salvador. De moddervette kop van de krant ( MASSA!) die we daar kopen liegt er niet om:
'MOGE GOD SALVADOR BESCHERMEN!
De afgelopen week is de staking na twaalf dagen beëindigd. De Policia Militar krijgt een loonsverhoging van 6.5 procent. Geen enkele van de stakers zal worden vervolgd en over de moorden die door hen zijn gepleegd zullen weinig woorden meer vuil worden gemaakt. Brazilië: misschien wel het mooiste land ter wereld maar met een politiek, justitieel en politie-systeem dat stinkt als het ergste riool.
http://www.nieuws.nl/682963
.
We stonden op het busstation van Valenca om na een tiendaags bezoek aan het elegante eiland Boipepa terug te keren naar de drukte van de stad. Een vrouw in de rij voor het loket had na het horen van het nieuws onmiddellijk besloten om de reis te annuleren en via haar hoorden we nu wat er zich afspeelde in de hoofdstad van Bahia.
'De politie in staking in Salvador?', herhaalde ik. 'Wat??'
Dat kan toch helemaal niet? Geen weldenkend mens zou toch ook maar een enkele seconde overwegen om deze gewelddadige stad aan zijn lot over te laten? Die aankondiging zou in Nederland zoiets zijn als in de media te laten weten dat bij de volgende wedstrijd tussen Feyenoord en Ajax geen politie aanwezig zal zijn. Zoek het maar uit. Het recept voor een orgie van geweld.
Ik was stomverbaasd en dacht aan Pelourinho. Het historische centrum van de stad zonder beveiliging van de Policia Militar? Ik ben niet bang uitgevallen maar daar ging ik me dan niet wagen. Maar, maar...dat kan toch helemaal niet?
'Wat doen we?', vroeg Eliana.
Ik probeerde mijn gedachten te ordenen. Terug naar Boipepa was geen optie.
'Wanneer is die staking begonnen?
'Gisteren.'
'Wat gebeurt er in de stad?
'Wat denk je? Moord en beroving, ook door de politie zelf. Niet te geloven. De bussen rijden niet meer. Iedereen is bang. Que disgraça.'
Vol ongeloof schud ik mijn hoofd. Telkens wanneer ik dit soort dingen in Brazilië hoor kan ik er met mijn verstand niet bij en lijkt de ernst van de situatie maar nauwelijks tot me door te dringen. Zo'n mooi land met, onder de oppervlakte, zoveel ellende. Ik moet denken aan een zin in mijn boek: ' Maar wat is hier normaal? Wat gaat er allemaal schuil achter die façade van zon, strand, zee, samba en voetbal' (pagina 105).
'Koop de kaartjes maar. We gaan naar Itaparica en nemen daar een hotel en kijken vanavond naar het nieuws en dan zien we wel verder.'
Met de zonsondergang zit ik met een koud biertje op de galerij van de eerste verdieping van een goedkoop hotelletje in Mar Grande. Ik kijk naar het grillige silhouet van Salvador aan de andere kant van de Allerheiligenbaai. Eliana roept me: het journaal begint. Wat we horen over de gruwelijkheden die zich afspelen gaat alle menselijkheid te boven. Voor Pelourinho ben ik niet meer zo bang: het leger wordt ingezet en bijna 3000 militairen zijn onderweg naar Bahia. We blijven nog een dag op het eiland en vertrekken op zondag naar Salvador. De moddervette kop van de krant ( MASSA!) die we daar kopen liegt er niet om:
'MOGE GOD SALVADOR BESCHERMEN!
De afgelopen week is de staking na twaalf dagen beëindigd. De Policia Militar krijgt een loonsverhoging van 6.5 procent. Geen enkele van de stakers zal worden vervolgd en over de moorden die door hen zijn gepleegd zullen weinig woorden meer vuil worden gemaakt. Brazilië: misschien wel het mooiste land ter wereld maar met een politiek, justitieel en politie-systeem dat stinkt als het ergste riool.
http://www.nieuws.nl/682963
.
RSS Feed
