Discussiebijeenkomst
Gisteravond was ik te gast bij een discussiebijeenkomst van Groen Links georganiseerd in een café aan de Prinsengracht in Amsterdam. Het onderwerp was ´Grenzeloze liefde begrensd´. Tja, daar kan ik wel wat mee. Voor ongeveer veertig belangstellenden mocht ik deel uitmakend van een panel bestaande uit een vreemdelingen advocaat (Gart Adang), de voorzitter van Stichting Buitenlandse Partner (Paul Streumer), een Senaats- (Tineke Strik) en Tweede Kamerlid van Groen Links (Tofik Dibi) commentaar geven op de plannen van het kabinet voor nog strengere wetgeving op het gebied van gezinshereniging.
Het antwoord op de vraag wat er te doen valt tegen zoveel polderdomheid werd breed uitgemeten maar was uiteindelijk kort en bondig: geen kloten. We hebben het hier immers over politiek in optima forma in de zin dat iedereen wel weet dat dit beleid absurd, beroerd, cru, drammerig, extreem, foezelig, geleuter, heilloos, immoreel, jankerig, kut, lamlendig, mank, neuzelig, onrechtvaardig, pathetisch, querulant, ranzig, stupide, technocratisch, uitsloverig, verbeten, walgelijk, xenofoob, ijzig en zedeloos is (om maar wat te noemen) maar dat er niets gaat veranderen omdat een paar mannetjes eindelijk hun broekje vol nattigheid hebben door samen lekker rechts bezig te kunnen zijn.
Godverdomme, ik voelde gisteravond voor het eerst sinds lange tijd weer de woede die mijn leven lange tijd heeft beheerst. Dat kwam door een bezoeker in wie ik mij door zijn geuite machteloosheid herkende. Even kwamen de Jaren Van Grote Boosheid Tegen Het Systeem weer boven. Paul, een jonge designer, vertelde uit schaamte over het Vreemdelingenbeleid op geen enkele manier meer zijn nationaliteit kenbaar te willen maken en dat hij had besloten naar het geboorteland van zijn vriendin te emigreren om toch permanent bij elkaar te kunnen zijn, terwijl Nederland hun voorkeur had als plek om te leven. Steek dat maar in je zak heren Hagenezen. Hoe Paul overigens zijn nieuwe principe trouw gaat blijven wanneer hij in Zuid-Afrika naar binnen wil is me nog niet helemaal duidelijk, maar hij houdt me op de hoogte.
Zijn gepassioneerde relaas gaf mij de kans om een stokpaardje te berijden en een ouwe koe uit de sloot te halen door te zeggen dat de put waarschijnlijk pas weer gedempt gaat worden wanneer het kalf reeds is verdronken. Oftewel: moeten er eerst ongelukken gebeuren voordat er ingezien gaat worden dat er met levens van mensen wordt gespeeld? Kwaadaardig en wraakzuchtig dacht ik in die tijd eenzaam en verbitterd soms aan de film 'Het teken van het beest' (Pieter Verhoef, 1980). Het manuscript is gebaseerd op de het waargebeurde verhaal van IJlje Wijkstra die in de jaren twintig vier politieagenten met zijn jachtgeweer doodschoot omdat ze zijn vriendin op wilde komen halen. Ja, het lijntje is dun wanneer je gevoelloos denkt te kunnen spotten met wat mensen het dierbaarste is. Misschien heeft het volgen van de België-route me wel gered van de bajes.
Gisteravond was ik te gast bij een discussiebijeenkomst van Groen Links georganiseerd in een café aan de Prinsengracht in Amsterdam. Het onderwerp was ´Grenzeloze liefde begrensd´. Tja, daar kan ik wel wat mee. Voor ongeveer veertig belangstellenden mocht ik deel uitmakend van een panel bestaande uit een vreemdelingen advocaat (Gart Adang), de voorzitter van Stichting Buitenlandse Partner (Paul Streumer), een Senaats- (Tineke Strik) en Tweede Kamerlid van Groen Links (Tofik Dibi) commentaar geven op de plannen van het kabinet voor nog strengere wetgeving op het gebied van gezinshereniging.
Het antwoord op de vraag wat er te doen valt tegen zoveel polderdomheid werd breed uitgemeten maar was uiteindelijk kort en bondig: geen kloten. We hebben het hier immers over politiek in optima forma in de zin dat iedereen wel weet dat dit beleid absurd, beroerd, cru, drammerig, extreem, foezelig, geleuter, heilloos, immoreel, jankerig, kut, lamlendig, mank, neuzelig, onrechtvaardig, pathetisch, querulant, ranzig, stupide, technocratisch, uitsloverig, verbeten, walgelijk, xenofoob, ijzig en zedeloos is (om maar wat te noemen) maar dat er niets gaat veranderen omdat een paar mannetjes eindelijk hun broekje vol nattigheid hebben door samen lekker rechts bezig te kunnen zijn.
Godverdomme, ik voelde gisteravond voor het eerst sinds lange tijd weer de woede die mijn leven lange tijd heeft beheerst. Dat kwam door een bezoeker in wie ik mij door zijn geuite machteloosheid herkende. Even kwamen de Jaren Van Grote Boosheid Tegen Het Systeem weer boven. Paul, een jonge designer, vertelde uit schaamte over het Vreemdelingenbeleid op geen enkele manier meer zijn nationaliteit kenbaar te willen maken en dat hij had besloten naar het geboorteland van zijn vriendin te emigreren om toch permanent bij elkaar te kunnen zijn, terwijl Nederland hun voorkeur had als plek om te leven. Steek dat maar in je zak heren Hagenezen. Hoe Paul overigens zijn nieuwe principe trouw gaat blijven wanneer hij in Zuid-Afrika naar binnen wil is me nog niet helemaal duidelijk, maar hij houdt me op de hoogte.
Zijn gepassioneerde relaas gaf mij de kans om een stokpaardje te berijden en een ouwe koe uit de sloot te halen door te zeggen dat de put waarschijnlijk pas weer gedempt gaat worden wanneer het kalf reeds is verdronken. Oftewel: moeten er eerst ongelukken gebeuren voordat er ingezien gaat worden dat er met levens van mensen wordt gespeeld? Kwaadaardig en wraakzuchtig dacht ik in die tijd eenzaam en verbitterd soms aan de film 'Het teken van het beest' (Pieter Verhoef, 1980). Het manuscript is gebaseerd op de het waargebeurde verhaal van IJlje Wijkstra die in de jaren twintig vier politieagenten met zijn jachtgeweer doodschoot omdat ze zijn vriendin op wilde komen halen. Ja, het lijntje is dun wanneer je gevoelloos denkt te kunnen spotten met wat mensen het dierbaarste is. Misschien heeft het volgen van de België-route me wel gered van de bajes.
RSS Feed