Afgelopen zondag bezocht ik de samenwerkingsbijeenkomst van de Pvda, GroenLinks en de SP in de Brakke Grond. Ik was wat sceptisch afgereisd naar Amsterdam omdat ik me in de aanloop naar de manifestatie onder het motto Een Ander Nederland licht had gestoord aan de organisatie door de Pvda. Waarom moest dit alles nou weer zo nodig in het hart van de grachtengordel worden gehouden? Waarom moest ik een 0900-nummer bellen om me aan te melden? Waarom was er niet gekozen voor een grotere zaal? Dat was beter geweest en op die manier had de partij zijn elitaire imago enigszins kunnen wegpoetsen en een wat volksere uitstraling kunnen geven.
Een gemiste kans maar eenmaal binnen vergat ik mijn bezwaren en voelde me prettig en een beetje opgewonden tussen al die bekenden uit de journalistiek, politiek en televisie: je struikelde werkelijk over de prominenten waarvan ik een aantal in het vizier had om mijn boek te overhandigen en het gesprek over het absurdistische Nederlandse vreemdelingenbeleid aan te gaan. Missie geslaagd. Wanneer ik op de beloften mag afgaan dan wordt de Braziliaanse bruid binnenkort gelezen door Emile Roemer, Jan Mulder, Bart Chabot, Martin Sommer, Patrick Lodiers, en Pieter Hilhorst. Wellicht dat het de nodige publiciteit oplevert zodat de kans dat we ooit weer een redelijk beleid met betrekking tot gezinshereniging krijgen misschien een beetje toeneemt.
Wat me opviel was dat van de mensen die toevallig mijn boek bekeken er maar weinig op de hoogte waren van de gevolgen van de eisen die aan Nederlanders met een partner van buiten de Europese Unie, worden gesteld. Bij mijn uitleg over het gegeven dat Nederlanders dan wel inwoners van de Europese Unie zijn maar dat we pas dezelfde rechten als de inwoners van de andere lidstaten krijgen wanneer we een periode in ander Europees hebben gewoond en gewerkt viel bij sommigen de mond open van verbazing. Reacties liepen uiteen van 'dan zijn we een dictatuur', 'klinkt als een totalitaire staat', 'waarom doen we daar dan niets aan?'.
Ik knikte en haalde mijn schouders op, vertelde dat het mijn Braziliaanse vrouw en mij uiteindelijk was gelukt door het volgen van de EU-route maar dat er een enorme groep mensen is die het water tot aan de lippen staat en die van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen. Maar ook dat de Pvda en de SP het de mensen onnodig moeilijk maakt en op kosten jaagt door te eisen dat buitenlandse partners inburgeringscursussen in het land van herkomst moeten worden gevolgd. Op het antwoord op mijn vraag waarom de Pvda dit nou zo belangrijk vindt antwoordde Tweede Kamerlid Martijn van Dam, belast met integratie en inburgering, dat zijn partij van oordeel is dat de buitenlandse partners in staat moeten zijn om zichzelf in onze maatschappij te redden (..). Dat is dus de achterliggende gedachte: wanneer Nederlanders zich hier willen vestigen met een vrouw uit Zuid-Amerika, Oost-Europa, Afrika of Azië dan kan er, per definitie, geen sprake zijn van liefde maar moeten we die zielige, arme vrouwen die hier naar toe zijn gelokt beschermen tegen die Hollandse bruut met zijn slechte bedoelingen die eigenlijk niets meer of minder is dan een verkapte vrouwenhandelaar. Tja, het zal je wereldbeeld maar zijn.
Een gemiste kans maar eenmaal binnen vergat ik mijn bezwaren en voelde me prettig en een beetje opgewonden tussen al die bekenden uit de journalistiek, politiek en televisie: je struikelde werkelijk over de prominenten waarvan ik een aantal in het vizier had om mijn boek te overhandigen en het gesprek over het absurdistische Nederlandse vreemdelingenbeleid aan te gaan. Missie geslaagd. Wanneer ik op de beloften mag afgaan dan wordt de Braziliaanse bruid binnenkort gelezen door Emile Roemer, Jan Mulder, Bart Chabot, Martin Sommer, Patrick Lodiers, en Pieter Hilhorst. Wellicht dat het de nodige publiciteit oplevert zodat de kans dat we ooit weer een redelijk beleid met betrekking tot gezinshereniging krijgen misschien een beetje toeneemt.
Wat me opviel was dat van de mensen die toevallig mijn boek bekeken er maar weinig op de hoogte waren van de gevolgen van de eisen die aan Nederlanders met een partner van buiten de Europese Unie, worden gesteld. Bij mijn uitleg over het gegeven dat Nederlanders dan wel inwoners van de Europese Unie zijn maar dat we pas dezelfde rechten als de inwoners van de andere lidstaten krijgen wanneer we een periode in ander Europees hebben gewoond en gewerkt viel bij sommigen de mond open van verbazing. Reacties liepen uiteen van 'dan zijn we een dictatuur', 'klinkt als een totalitaire staat', 'waarom doen we daar dan niets aan?'.
Ik knikte en haalde mijn schouders op, vertelde dat het mijn Braziliaanse vrouw en mij uiteindelijk was gelukt door het volgen van de EU-route maar dat er een enorme groep mensen is die het water tot aan de lippen staat en die van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen. Maar ook dat de Pvda en de SP het de mensen onnodig moeilijk maakt en op kosten jaagt door te eisen dat buitenlandse partners inburgeringscursussen in het land van herkomst moeten worden gevolgd. Op het antwoord op mijn vraag waarom de Pvda dit nou zo belangrijk vindt antwoordde Tweede Kamerlid Martijn van Dam, belast met integratie en inburgering, dat zijn partij van oordeel is dat de buitenlandse partners in staat moeten zijn om zichzelf in onze maatschappij te redden (..). Dat is dus de achterliggende gedachte: wanneer Nederlanders zich hier willen vestigen met een vrouw uit Zuid-Amerika, Oost-Europa, Afrika of Azië dan kan er, per definitie, geen sprake zijn van liefde maar moeten we die zielige, arme vrouwen die hier naar toe zijn gelokt beschermen tegen die Hollandse bruut met zijn slechte bedoelingen die eigenlijk niets meer of minder is dan een verkapte vrouwenhandelaar. Tja, het zal je wereldbeeld maar zijn.
RSS Feed
