Hoop en vrees
Hoop en vrees zijn de voornaamste elementen die mijn leven bepalen. De een zorgt altijd voor afwisseling met de ander zoveel is zeker. Dat was vroeger al zo maar het wordt zeker niet minder met het klimmen der jaren. Na het overwinnen van de tegenslag zoals opgetekend in 'de Braziliaanse bruid' dacht ik een periode met wat meer evenwicht tegemoet te gaan maar nadat ik begon met het schrijven van het boek in januari 2009 sloeg de twijfel weer genadeloos toe. Zouden alle vrije uren die ik offerde om de belofte aan mijzelf gestand te doen straks wel iets opleveren behalve dat ik de confrontatie met mijzelf in de spiegel kon blijven aangaan? Zou ik straks ook opgaan in het enorme leger schrijvers zonder uitgever? Nog een keer proberen, hield ik mezelf voor. Was het onderwerp niet geknipt voor me? Zou het met deze mix van persoonlijke journalistiek en literatuur niet lukken dan werd het de hoogste tijd om de nederlaag dat ik ongeschikt was voor het schrijverschap volmondig te moeten toegeven. Wellicht dat ik dan later vanuit een niet te stoppen behoefte weer eens iets zou schrijven maar daar zouden dan zeker weer vele jaren over heen gaan.
Ik zette door. De bevrediging over het resultaat was even explosief als kortstondig maar het gevoel overheerste dat ik weer een groot deel van mijn bestaan in woorden had weten vast te leggen. Hoeveel van de avonturen die ik in mijn eerste (nog niet gepubliceerde) boek uit 1992 ben ik al bijna alweer vergeten, maar ik hoef het manuscript maar weer te pakken en ik weet weer precies hoe onverantwoordelijk en wild ik was op mijn 25ste. Een gift aan mezelf voor het leven en zo voelde ik het ook na de totstandkoming van 'de Braziliaanse bruid'. Maar nu moest het werk ter lezing voorgelegd worden aan anderen. Vrienden en bekenden gaven positieve reacties maar deden ze dat wellicht om mij niet teleur te stellen? Hoop en vrees. Na een aantal afwijzingen van kleine uitgeverijen die ik via internet had benaderd zakte de moed me alweer in de schoenen maar besloot toch een twintigtal manuscripten klaar te maken om weg te brengen. Op een koude wintermiddag in janari reed ik met vriend Fred langs uitgeverij Aspekt in Soesterberg en glibberde daarna over de Amsterdamse grachten om het werk bij de diverse uitgeverijen af te leveren.
Het telefoontje van de vader van de eigenaar van Aspekt, dhr Pierik, een week later vormde de inleiding tot een lange periode van nooit gekende euforie. Hij had mijn boek gelezen, gaf me complimenten, en zei dat zij bereid waren het boek in hun fonds op te nemen. Hoop in de meest onversneden vorm. Inmiddels zijn we drie maanden verder. Beide beentjes wer op de grond. De catalogus is klaar maar het duurt nog drie maanden voordat ik mijn boek daadwerkelijk in handen zal hebben. Teveel tijd om erover na te denken. De eerste twee stappen gezet: schrijven en daarna een uitgever vinden. En dan nu de derde stap: het boek tot een succes maken.
Tussen hoop en vrees...
Hoop en vrees zijn de voornaamste elementen die mijn leven bepalen. De een zorgt altijd voor afwisseling met de ander zoveel is zeker. Dat was vroeger al zo maar het wordt zeker niet minder met het klimmen der jaren. Na het overwinnen van de tegenslag zoals opgetekend in 'de Braziliaanse bruid' dacht ik een periode met wat meer evenwicht tegemoet te gaan maar nadat ik begon met het schrijven van het boek in januari 2009 sloeg de twijfel weer genadeloos toe. Zouden alle vrije uren die ik offerde om de belofte aan mijzelf gestand te doen straks wel iets opleveren behalve dat ik de confrontatie met mijzelf in de spiegel kon blijven aangaan? Zou ik straks ook opgaan in het enorme leger schrijvers zonder uitgever? Nog een keer proberen, hield ik mezelf voor. Was het onderwerp niet geknipt voor me? Zou het met deze mix van persoonlijke journalistiek en literatuur niet lukken dan werd het de hoogste tijd om de nederlaag dat ik ongeschikt was voor het schrijverschap volmondig te moeten toegeven. Wellicht dat ik dan later vanuit een niet te stoppen behoefte weer eens iets zou schrijven maar daar zouden dan zeker weer vele jaren over heen gaan.
Ik zette door. De bevrediging over het resultaat was even explosief als kortstondig maar het gevoel overheerste dat ik weer een groot deel van mijn bestaan in woorden had weten vast te leggen. Hoeveel van de avonturen die ik in mijn eerste (nog niet gepubliceerde) boek uit 1992 ben ik al bijna alweer vergeten, maar ik hoef het manuscript maar weer te pakken en ik weet weer precies hoe onverantwoordelijk en wild ik was op mijn 25ste. Een gift aan mezelf voor het leven en zo voelde ik het ook na de totstandkoming van 'de Braziliaanse bruid'. Maar nu moest het werk ter lezing voorgelegd worden aan anderen. Vrienden en bekenden gaven positieve reacties maar deden ze dat wellicht om mij niet teleur te stellen? Hoop en vrees. Na een aantal afwijzingen van kleine uitgeverijen die ik via internet had benaderd zakte de moed me alweer in de schoenen maar besloot toch een twintigtal manuscripten klaar te maken om weg te brengen. Op een koude wintermiddag in janari reed ik met vriend Fred langs uitgeverij Aspekt in Soesterberg en glibberde daarna over de Amsterdamse grachten om het werk bij de diverse uitgeverijen af te leveren.
Het telefoontje van de vader van de eigenaar van Aspekt, dhr Pierik, een week later vormde de inleiding tot een lange periode van nooit gekende euforie. Hij had mijn boek gelezen, gaf me complimenten, en zei dat zij bereid waren het boek in hun fonds op te nemen. Hoop in de meest onversneden vorm. Inmiddels zijn we drie maanden verder. Beide beentjes wer op de grond. De catalogus is klaar maar het duurt nog drie maanden voordat ik mijn boek daadwerkelijk in handen zal hebben. Teveel tijd om erover na te denken. De eerste twee stappen gezet: schrijven en daarna een uitgever vinden. En dan nu de derde stap: het boek tot een succes maken.
Tussen hoop en vrees...
RSS Feed
