Drukker
Het binnenwerk van het boek is vandaag gedrukt. Het was nog even schrikken omdat ik een telefoontje van Aspekt kreeg dat de foto die we voor de omslag gaan gebruiken wellicht ongeschikt zou zijn maar uiteindelijk bleek het toch geen probleem. Wanneer ik af had moeten zien van dat plaatje dan had ik hier nu niet zo rustig gezeten. Een andere omslag zou voor mij een ramp zijn geweest. Een flink aantal mensen heeft de catalogus al gezien en iedereen is enthousiast. Het was me van alle kanten wel duidelijk geworden dat je met zorg je omslag moet kiezen omdat iemand in de boekwinkel direct verleidt moet worden om tot de aanschaf over te gaan. En om dan op het allerlaatste moment een ander plaatje te moeten nemen?
Viel dus weer mee. Maar voordat ik het boek daadwerkelijk in handen heb valt er nog niets te juichen. Toch lijkt het er op dat de datum dat ik een exemplaar van 'De Braziliaanse bruid' in handen zal hebben niet al te lang meer op zich zal laten wachten. Dan zal er een moment komen dat ik ergens een boekwinkel binnen stap waar mijn eerste literaire kindje in afwachting van adoptie op een tafel ligt en ik na 25 jaar dromen (vooral dat) uiteindelijk mijn belangrijkste doel heb weten te realiseren. En dan zal ik vast wel eventjes aan mij pa denken, vermoed ik.
Dat het onderwerp van het boek onverminderd actueel blijft bleek vorige week. In het nieuws verscheen een bericht dat het dochtertje van Peter Klashorst en haar moeder door de politie gevangen waren gezet. Al mijn woede en onmacht van de periode waarin mijn vriendin door de politie opgehaald zou worden kwam naar boven. Ik stuurde de schilder een mailtje waarin ik hem mijn steun betuigde en liet hem verder weten dat ik in hetzelfde schuitje had gezeten en over de die vervloekte tijd een boek had geschreven. Een dag later antwoordde hij vanuit Cambodja dat hij mijn werk graag wilde lezen waarop ik hem het manuscript toezond.
´Goed geschreven boek. Ik heb het in een ruk uitgelezen.´
Dat was zijn reactie. Goeie quote voor de achterflap. Maar alles leuk en aardig. Moeder en dochter zijn nog steeds niet vrij. In afwachting van uitzetting. Maar dochtertje heeft de Nederlandse nationaliteit en kan Kenia niet zomaar in. Kafka. 100% Kafka. Hoe lang gaan we nog zo verkrampt met dat Vreemdelingenvraagstuk om?
Het binnenwerk van het boek is vandaag gedrukt. Het was nog even schrikken omdat ik een telefoontje van Aspekt kreeg dat de foto die we voor de omslag gaan gebruiken wellicht ongeschikt zou zijn maar uiteindelijk bleek het toch geen probleem. Wanneer ik af had moeten zien van dat plaatje dan had ik hier nu niet zo rustig gezeten. Een andere omslag zou voor mij een ramp zijn geweest. Een flink aantal mensen heeft de catalogus al gezien en iedereen is enthousiast. Het was me van alle kanten wel duidelijk geworden dat je met zorg je omslag moet kiezen omdat iemand in de boekwinkel direct verleidt moet worden om tot de aanschaf over te gaan. En om dan op het allerlaatste moment een ander plaatje te moeten nemen?
Viel dus weer mee. Maar voordat ik het boek daadwerkelijk in handen heb valt er nog niets te juichen. Toch lijkt het er op dat de datum dat ik een exemplaar van 'De Braziliaanse bruid' in handen zal hebben niet al te lang meer op zich zal laten wachten. Dan zal er een moment komen dat ik ergens een boekwinkel binnen stap waar mijn eerste literaire kindje in afwachting van adoptie op een tafel ligt en ik na 25 jaar dromen (vooral dat) uiteindelijk mijn belangrijkste doel heb weten te realiseren. En dan zal ik vast wel eventjes aan mij pa denken, vermoed ik.
Dat het onderwerp van het boek onverminderd actueel blijft bleek vorige week. In het nieuws verscheen een bericht dat het dochtertje van Peter Klashorst en haar moeder door de politie gevangen waren gezet. Al mijn woede en onmacht van de periode waarin mijn vriendin door de politie opgehaald zou worden kwam naar boven. Ik stuurde de schilder een mailtje waarin ik hem mijn steun betuigde en liet hem verder weten dat ik in hetzelfde schuitje had gezeten en over de die vervloekte tijd een boek had geschreven. Een dag later antwoordde hij vanuit Cambodja dat hij mijn werk graag wilde lezen waarop ik hem het manuscript toezond.
´Goed geschreven boek. Ik heb het in een ruk uitgelezen.´
Dat was zijn reactie. Goeie quote voor de achterflap. Maar alles leuk en aardig. Moeder en dochter zijn nog steeds niet vrij. In afwachting van uitzetting. Maar dochtertje heeft de Nederlandse nationaliteit en kan Kenia niet zomaar in. Kafka. 100% Kafka. Hoe lang gaan we nog zo verkrampt met dat Vreemdelingenvraagstuk om?
RSS Feed
