Rutte

Mark Rutte: blijmoedig liberaal. Lacht als de vrolijke, jonge voorganger van de hervormde kerkgemeenschap. Geloof hem maar, alles komt goed. Als we maar willen met zijn allen. Het beste beentje voor. Niet zo somber doen. Dat soort taal. Rutte:een poseur. Spéélt de rol van minister-president Met de handjes in de zakken uitstralen dat hij plezier heeft in wat hij doet. Kijk hem eens genieten. Die jongen leeft zijn jongensdroom. Zijn moeder is maar wat trots en prijst hem uitbundig wanneer hij komt eten en de was brengt. Die Mark. Heeft het ver geschopt.

Ik word altijd een beetje moe van dat beeld van Rutte. Die geweldige ondernemerszin die ervan spat. De perfecte voorman van entrepreneurs die met mooie praatjes de smerige werkelijkheid van zelfverrijking verdoezelen onder het mom van de vooruitgang. Maar een land is geen onderneming waar het alleen maar draait om de winst voor de aandeelhouders en waar je populistisch kunt saneren. Waar je met ' tongue in cheek' met alles denkt weg te komen en nooit geen hand in eigen boezem hoeft te steken.
De stijl van de premier leek aanvankelijk prettig en verfrissend maar zijn optreden blijkt uiteindelijk niet meer te zijn dan een gekunstelde manier om zijn gebrek aan ervaring, empathie en inzicht te verbloemen. Aardig politicus, geen staatsman.

                         

l