Songfestival

Voor het eerst sinds tientallen jaren heb ik naar het songfestival gekeken. Althans, een poging gewaagd. Na een paar optredens had ik er al genoeg van en het zouteloze commentaar van Jantje Smit en die andere, eh, ja, hoe noemt die zichzelf ook al weer, die liefhebber, die voorvechter, mr. songfestival, een van die weinige Nederlanders die nog keek in al die jaren dat we ene na de andere kansloze afvaardigden om ons land te vertegenwoordigen , nee dat commentaar van die beide mannen hielp ook niet.

Stiekum hoop ik eigenlijk dat die Volendammer, waarvan het leek of hij het plaatselijke kampioenschap palingroken aan het verslaan was, zichzelf volgende jaar kandidaat stelt en dan met een van die mongolenliedjes van hem meedoet. Dan ga ik ook weer kijken! Enfin, Nederland trad als 24e op, ik duwde een dvd in de speler, en ging een film kijken, die ik na een tijdje, om te pissen,  stopzette en daarna even schakelde naar Denemarken. Nog tien te gaan. De spanning steeg. Opnieuw een stukje film en weer even kijken in Kopenhagen  waarna ik precies in het nummer viel van onze Ilse, die schat,  die ik altijd liever hoor zingen dan praten overigens, en Waylon, waar je toch ook eigenlijk niets tegen hebben.

Het ging goed. Kippenvel kreeg ik er niet van maar die Ilse zong als het mooiste en liefste meisje van het koor, bijna vroom, en die Waylon keek stoer, schalks en zelfbewust in de camera. Tjonge, dacht ik, dat kon nog wel eens wat worden. Nu waren bijna al de kandidaten aan de beurt geweest en was het tijd voor de puntentelling. Al snel bleek dat onze zangers van Oranje hoog gingen eindigen, de nationalist in mij zwol heftig op, het zou toch niet? Dinge, dong, zeg.  De camera zoemde nu constant in op een aanstellerige travestiet met een baard die huilde alsof hij zijn hele leven veel verdriet had gehad dat straks allemaal, voor altijd, zou zijn vergeten. Had ik even de illusie gehad dat het songfestival geen freakshow, niet zo folklroristisch en ubergay meer was, nu stond ik weer met beide benen op de grond.

Mannen met baarden  in jurken. Via Jezus, moslims, en Demis Roussos is de acceptatie nu dan eindelijk volledig. Kruip in de kledingkast van je vrouw en pak er iets vrolijks uit. Weg met de schaamte en dat laffe gedoe thuis voor de spiegel. Laat je baard staan en de straat op. We zijn tolerant! Wees jezelf. Niets is onmogelijk.Het songfestival, zoveel is duidelijk, zal zorgen voor een nieuwe trend in de cosmetische chirurgie. Trendgevoelige  damers kunnen immers niet achterblijven.  Gouden handel in producten voor vrouwelijke baardgroei. Lullig wel voor al die hippe gasten, waarvan het bij sommigen lijkt alsof ze met een baard zijn geboren, je was macho maar vanaf nu lijk je op een wijf.   Een man met een baard zonder jurk? Belachelijk.