Drenkeling

Hoe vaak had ik al niet niet dood kunnen zijn? Talloze malen. Hoe vaak ik in paniek ben geweest om het leven te verspelen? Minder dan de risico's die ik heb gelopen, maar de keren dat ik in het water lag was het gevoel het sterkst dat ik mijn adem bewust, en op nogal korte termijn kon gaan verliezen. Misschien is de dood wel de volkomen vrijheid: dat zou nog nog eens een mooie laatste gedachte zijn wanneer die genadeloze, onberekenbare hufter eindelijk slaagt in zijn vervloekte pogingen om ook mij met een kruisje achter mijn gegeven naam bij te schrijven.
In het water. Zwemmend. Zo  heerlijk dat koele meer dat het lichaam omsluit - straks voor maanden weer onbereikbaar. Of wellicht weer de zee. Brazilie. Wie weet. In zee. Niet te ver. Horizontaal. De dood zwemt mee. Was ooit  mee uit varen vanaf Aratuba op het eiland Itaparica. Schipper Tattoo nam lokale duikers mee om een paar kilometer vanuit de kust op grote vissen te gaan schieten en ik ging in op zijn uitnodiging om ook eens te proberen met een harpoen onder water te jagen.
Iedereen ging van boord en met zijn wapen op jacht. Ik ook. Maar het werd me vrij snel duidelijk dat ik geen grote vis ging schieten. Ik worstelde met bril en wapen. Had zo graag iets geschoten, maar zag niets bewegen onder water. Kwam na een paar keer proberen teleurgesteld boven en zag dat de boot al een behoorlijk eind was afgedreven. Een stroming had me geleidelijk en zonder het op te merken meegenomen.  De gehele bemanning van de boot lag onder water om straks trots boven te komen met een paar werkelijk grote vissen. Ik wilde schreeuwen om hulp maar wist dat niemand me zou horen. De paniek zal ik nooit meer vergeten. Alleen in dat water. Rustige schoolslag, regelmatig ademen, rustige schoolslag, regelmatig ademenen, rustige schoolslag boerenlul, je moet het redden.
Minutenlang lag ik daarna uitgeput en met trillende benen op het dek. Tattoo en zijn mannen kwamen pas een minuut of tien later terug met hun buit terwijl ik me verbaasde over de grootte van de vissen die ze hadden geschoten,  hun uitzonderlijke uithoudingsvermogen en het feit dat ik er weer een leven had bijgekregen.